Een nieuwe lente, een nieuw geluid?

De Groningse kiezers hebben gesproken en in de Groninger politiek is men nu druk bezig met het vierjaarlijkse spelletje ʻtafelschikking’. Wie mag er plaats nemen aan de hoofdtafel en zitting nemen in het nieuwe college van B&W, en wie moet genoegen nemen met een oppositiestoeltje in de gemeenteraad? Het oude college is afgestraft met het verlies van precies voldoende zetels om een streep door de oude coalitie te halen. Er moet een nieuw geluid gaan klinken, maar welk geluid? Waar leggen de heren en dames politici hun oren te luisteren? In de wijken waar de woningnood door de torenhoge prijzen en het gebrek aan doorstroming hoog is? In huizen waar mensen zich wanhopig afvragen hoe ze vanwege de idioot hoge energieprijzen rond moeten komen? Of in de polder De Oude Held waar de grutto’s zijn teruggekeerd, misschien wel voor de allerlaatste keer vanwege de onnavolgbare natuurcompensatie die het oude college voor ogen staat? Het is een puzzel waarbij het misschien wel kiezen is tussen alleen maar kwaden.

Ondertussen is het lente geworden en staat het Stadspark in bloei. Overal waar je kijkt, zie je kleur: het felroze van de bloeiende parkframbozen, het geel van het speenkruid, het felle wit van de bosanemonen en het paars van de maartse viooltjes. Die laatste kleur is met een lantaarntje te zoeken. Tien jaar geleden zag je ze nog wel hier en daar, maar elk jaar waren het er minder, en dit jaar lijken ze helemaal verdwenen te zijn, alleen in de Heemtuin staan er nog een paar.  De witte sterretjes van de bosanemonen zijn in elk geval nog wel te bewonderen in het park, maar ook die worden steeds zeldzamer. Wellicht zijn ze over een paar jaar ook niet meer in het Stadspark te vinden.

Hoe erg is dat? De meeste mensen die het park bezoeken zullen moeite hebben om al die soorten planten uit elkaar te houden. Vroeger stond biologie gelijk aan botanie en wist iedereen wat het verschil was tussen bosanemonen en madeliefjes. Maar tegenwoordig? Allebei witte sterretjes, wat maakt het uit? Dus hoe erg is het, als er planten verdwijnen die toch vrijwel niemand meer herkent? Maar we schreeuwen wel moord en brand dat in Afrika de laatste neushoorns zo ernstig worden bedreigd dat hun soort binnenkort alleen nog maar in dierentuinen te zien zal zijn. En we hebben er grote moeite mee dat in Indonesië de orang-oetans in hun voortbestaan worden bedreigd. Dát vinden we wel erg, want is een soort eenmaal uitgestorven, dan komt die nooit meer terug. En het verdwijnen van een soort heeft vaak ook direct gevolgen voor andere soorten, als een dominosteentje dat omvalt in een rij. Neushoorns en orang-oetans spreken natuurlijk meer tot de verbeelding van bosanemonen en maartse viooltjes. Maar het gaat om hetzelfde probleem, de verschraling van de biodiversiteit, wat uiteindelijk een bedreiging zal vormen voor het leven op aarde en ons eigen voortbestaan als mens.

Dus ja, het maakt uit dat er planten uit het Stadspark verdwijnen, ook al herken je ze misschien niet. Het verdwijnen van soorten vindt niet alleen ver weg plaats in Afrika of Indonesië, maar ook dichtbij, in het Stadspark, ʻhet park voor de hele stad’. Het is dus maar te hopen dat bij de collegevorming en in de nieuwe gemeenteraad ruimte is voor een nieuw geluid, dat aandacht vraagt voor de biodiversiteit in onze stad. We wensen onze gekozen volksvertegenwoordigers en bestuurders naast een luisterend oor ook een vooruitziende blik en veel wijsheid toe.