En weer is corona de spelbreker voor evenementen in vrijwel alle sectoren. Overal waar veel mensen gedurende langere tijd samenkomen moet gevreesd worden voor besmetting. Daarmee gaat er een streep door grote en kleine feestjes. Dat is in de eerste plaats een ramp voor de artiesten en de ondersteunende crewleden die er hun boterham mee verdienen, en daarnaast voor het publiek dat ernaar snakt om uit de coronacocon te komen. Dat dat droevig is en voor sommigen misschien wel rampzalig staat buiten kijf. Maar hoe erg en verdrietig ook, het stemt wel tot nadenken en roept de vraag op of er bij het evenementenbeleid van onze stad niet te veel belang wordt gehecht aan massa-evenementen van buitenproportionele omvang.

Dat had het stadsbestuur graag anders gezien toen het in juni 2020 het voortouw nam om de drafbaan om te turnen tot een grootschalig evenemententerrein. Met de zegen van de wethouder van sport werd de bestemming van misschien wel het grootste sportterrein van Groningen, de stad die zichzelf graag afficheert als topsportstad, veranderd in dat van een feestterrein. Er werd een jaar over gesteggeld, maar op basis van een businesscase die door experts onrealistisch en boterzacht werd genoemd, werd in juni 2021 het uiteindelijke besluit genomen. Ook toen heerste corona nog, maar dat zou snel veranderen en dus werd er haast gemaakt met het afserveren van de drafsport. Met hand- en spandiensten van Mojo werden er grote namen gecontracteerd, zodat er in juni 2022 in één week tijd in totaal meer dan honderdduizend mensen naar in elk geval 3 grote evenementen kunnen gaan. Dit alles vanwege de roem van Groningen als evenementenstad.

Desondanks zitten we voor de tigste keer in een lockdown terwijl er opnieuw zeer besmettelijke en mogelijk resistente virusvarianten op de loer liggen. Wat gaat dit betekenen? Weer uitstel en dus opnieuw een voormalige drafbaan die er als evenemententerrein misschien of vermoedelijk nog wel jaren kaal en verlaten bij blijft liggen?

Of wordt het tijd voor bezinning, durven bestuurders buiten de lijntjes te denken en gaan de gedachten uit naar misschien toch een andere bestemming voor het immens grote terrein? Bij de Stadjers, die grote groep mensen die bij burgerparticipatie in deze stad telkens weer over het hoofd worden gezien, leven er wel andere ideeën. Eén ervan willen we hieronder presenteren:

Geef de voormalige drafbaan haar sportbestemming terug en laat het een terrein worden waar verschillende populaire breedtesporten kunnen worden beoefend.

Eén groep heeft zich al nadrukkelijk gemeld: de skaters. Wat zou nou prachtiger zijn dan een deel van de drafbaan in te richten als skatebaan, en dan geen kleintje, maar een groot terrein waar plaats is voor zowel beginners als gevorderden en waar ook de toeschouwers plezier aan beleven. Zoiets is bijvoorbeeld te zien in Amsterdam, op het Zeeburgeiland, waar jong en oud op een prachtig, toegankelijk sportpark naar hartenlust aan het skaten zijn – en dus in de frisse lucht bewegen en tegelijkertijd sociale interactie hebben. Een ideale, sportieve buitenactiviteit waar in onze stad veel behoefte aan is, en niet alleen in coronatijd.

Daarnaast biedt het terrein nog genoeg ruimte voor andere sporten; wat bijvoorbeeld te denken van padelbanen, de sport waar Arjen Robben zich hard voor maakt? Of, in de winter als het vriest, een ijsbaan, die in de zomer dienst kan doen als skeelerbaan. Uitgekiend neergezette zonnepanelen kunnen zorgen voor de behoefte aan groene energie, zodat het terrein selfsupporting wordt. Voor een goede, op duurzaamheid gebaseerde, horecavoorziening is ook nog plaats genoeg.

Het staat of valt allemaal met de visie van bestuurders die al vanaf 2012 of wellicht nog eerder in de lobbyfuik van de evenementenbranche zijn terechtgekomen en een tunnelvisie hebben ontwikkeld waarin er maar één bestemming voor de drafbaan mogelijk is: die van evenemententerrein van on-Groningse proporties. Durven ze ooit nog eens uit die tunnel te komen of zitten ze er al zo diep in dat ze het licht aan de andere kant ervan niet meer zien, dat van de schijnwerpers van het mooiste sportpark van Nederland, waar in de eerste plaats de Stadjers zelf plezier aan beleven?

Het Stadspark met inbegrip van de Drafbaan was het geschenk van Jan Evert Scholten, die de stad een volkspark wilde schenken waar de Stadjers in de frisse lucht konden recreëren. Toen al dacht hij aan het belang van bewegen in de frisse lucht ten behoeve van de volksgezondheid. Een eeuw later moet dat belang nog steeds voorop staan bij stadsbestuurders die verantwoordelijk zijn voor het wel en wee van hun burgers. Een laagdrempelig sportpark waar veel mensen en met name jongeren hun energie kwijt kunnen is een veel betere keuze dan een terrein dat er grote delen van het jaar verlaten bij blijft liggen, omdat de kastelen die erop gebouwd moeten worden, helaas uit gebakken lucht blijken te bestaan.

Het wordt tijd dat het mantra “Evenementen zijn goed voor de stad” verandert in “Gezonde burgers zijn goed voor de stad”. Dat vereist een andere blik, een andere manier van kijken naar wat echt belangrijk is, maar beleidsmakers die uit het juiste hout gesneden zijn, moeten die keuze durven maken en een in het verleden gemaakte keuze heroverwegen als die in het heden de verkeerde blijkt te zijn.